jueves, 31 de diciembre de 2009

Reflexión de fin de ano.

Ben é certo que non son unha persoa moi, ou mellor dito, nada inclinada a mirar atrás, como ben sabedes @s que me coñecedes ben, pero este foi un ano diferente neste sentido, e nel houbo cousas polas que paga absolutamente a pena facer memoria, pero esta vez construtiva, para variar, e os motivos disto vense mellor, creo, cunha mestura de narración e fotografía. Cando un colle a chave que garda esas lembranzas máis especiais, pode ocorrer que se decate de que hai unha que brilla por riba das demais, tal como a lúa entre as nubes, e esta resultou se-la dun concello que moitos de vós coñecedes ben: Castroverde, debido a que alí tivo lugar un feliz e inesperado reencontro que fixo posible que se reanudase unha amizade, interrompida polas circunstancias, que comezou hai seis anos neste lugar que lembra co seu nome a historia romana da nosa cidade: Baseándose na frase "si algo he aprendido a lo largo de estos años es que el amor verdadero es algo que se demuestra a diario con hechos y no con palabras" , un chega á conclusión, subxectiva, por suposto, de que os feitos son a mellor maneira de demostrar que alguén é un bo amigo, pois ás veces as palabras, aínda que se descoñeza o seu efecto no momento en que se din, firen ou molestan a xente; por iso, graciñas de todo corazón a quen tivo que aturar iso este ano e, malia todo, segue aí dando o mellor de si como amig@, polo que lle quero enviar unha foto que o día de hoxe tivo a ben concedernos: Seguindo coa miña recente ocupación de fotógrafo aficionado e c@s amig@s, resulta que o citado concello tivo moito que ver niso, pois, botando contas, outros b@s amig@s veñen da sombra da súa torre e, ademais, foi alí onde os coñecín, entre risas (sobre todo, xDD), gaitas e percusión, da que, xunto cos mazos de lume, fixeron bo uso no Arde Lucus deste ano, onde os tres (Alba, Efra e Marco), amosan unha cara distinta da habitual, :), e que aparecen aquí xunto con outros membros da banda: Alberto, María José e Begoña (de esquerda a dereita). Por puro azar, correspondeulle o último lugar desta entrada á nosa promoción de Filoloxía Clásica 2004-2009, na que houbo moi bos momentos entre frikadas (a marca da casa dos que nos deixamos as neuronas con Homero, Virxilio e compañía, :P), ocasionais saídas nocturnas, traballos en grupo na biblioteca polos que case nos botan fóra e tantas outras anécdotas e vivencias que ocuparían demasiado aquí, sen esquece-los choques que se dan de vez en cando, pero adoitan ser consustanciais á convivencia. En fin, para ser orixinal, :), desexarvos a tod@s un feliz fin de ano e unha, como mínimo, igual ou mellor entrada no 2010 e que as vosas estrelas sigan brillando con tanta ou máis forza no voso ceo particular. Graciñas á alma máter deste acolledor recuncho por abri-la porta que deu, e dará, saída ás nosas máis variadas ideas e tamén, por suposto, a tod@s @s membr@s que facedes posible que isto siga adiante. Os meus mellores desexos para tod@s. Ser.

martes, 29 de diciembre de 2009

FOTOS 2009.

Ao rematar un ano sempre se adoita mirar atrás ou facer uns pequenos balances do bo e do non tan bo mais no meu caso, tan só para poder avanzar con máis forzas. Na televisión resúmennos as noticias de máis relevancia na sociedade, na radio as cancións máis sonadas, os filmes con máis carteleira e demais; pois a modo persoal e se lle temos agarimo a fotografía, inda que sexa como afición como no meu caso, penso que as fotos capturan algúns instantes que nos poden evocar á sensación que nos quedou do ano. Estas son as miñas. Incluso unha delas, atenta contra a intimidade da miña cadeliña Cora, pero como é bastante coñecida pois xa me dou licencia para expoñela neste recuncho. Ao mesmo tempo que amoso algunhas fotos miñas, aproveito para recomendar un libro de fotografía de Pepe Navarro, La voz del Caimán, palabras y retratos cubanos; trátase dun libro de fotografías acompañadas de un pequeno texto, no que se reflexa claramente mediante a fotografía, a situación de Cuba e os cubanos; este libro é según o autor, "el fruto del acercamiento a una contradicción". Feliz Aninovo*ç

miércoles, 23 de diciembre de 2009

Ghaita Depedra

Después de movernos durante un tiempo en largas distancias, aterrizamos por un momento en Galicia, concretamente en nuestra provincia, para conocer al grupo folk "Ghaita Depedra", en cuya presentación nos vamos a encontrar con varios nombres conocidos dentro da la música folk gallega. En cuanto a los orígenes del grupo, se pueden situar en el año 2001, cuando Óscar Iglesias se pone en contacto con Jose Varela, Lourdes Armesto y Jose García para tocar en un festival benéfico, en el que ya alternan versiones de temas tradicionales con composiciones de Jose y Óscar. El nombre de "Ghaita Depedra" lo usaban en broma Jose y otros cuando se reunían en casa de aquél. Después de esto, amplian su repertorio y actúan en el Pub Clavicémbalo (Lugo). Como en todo grupo, siempre hay un momento en el que llega la incorporación de nuevas caras, en este caso con motivo de otro festival, para el que se suma al grupo Pablo Condo. Ahora llegamos a las últimas incorporaciones, y aquí encontramos a Iván Pérez al acordeón y Luis Rodil a la gaita y la flauta; en este momento graban una maqueta no publicada porque tres miembros del grupo (Óscar Iglesias, Jose García e Iván Pérez) se ven obligados a dejarlo por razones profesionales. Tras el paso por el grupo de dos músicos más, llega a su formación definitiva con la incorporación de Xavi Fernández a la guitarra. Daremos a continuación un breve repaso por la biografía, centrada en su formación, de los miembros actuales del grupo de los que he encontrado información: 1) Jose Varela (Lugo, 1972): además de estudios clásicos, estudió gaita, percusión tradicional y zanfona en Lalín y, en la actualidad, estudia violín tradicional y zanfona en la "Universidade Popular" de Vigo. 2) Pablo Condo (Coruña, 1980): toma contacto con la percusión folk en un curso de percusión impartido en Lugo por David Otero, en el que aprende a tocar el bodhran. 3) Luis Rodil (Fonsagrada): allí se inicia en el aprendizaje de la gaita de la mano de Pepe Vaamonde y la flauta travesera de la de Cándido Díaz, director de la "Banda de Gaitas Zuncurrundullo". También ha estudiado flauta travesera en los conservatorios de Lugo y Santiago de Compostela. 4) Xavi Fernández (Lugo, 1982): con diez años comienza a tocar la guitarra, y a los catorce entra en el conservatorio de música de Lugo para seguir estudiando este instrumento durante tres años. 5)Miguel Mosquera. 6) Efraím Díaz (Lugo): una cara bien conocida por estos lares que inicia sus estudios de gaita gallega, flauta y percusión cuando cuenta con ocho años de la mano de su padre, Cándido Díaz, en Zuncurrundullo (Castroverde), de la que sigue siendo gaitero actualmente. Su formación en el mundo de la percusión continuó en los conservatorios de Lugo y Coruña, acabando la especialidad en este último. El resto de su formación resulta demasiado extenso para los propósitos que nos hemos marcado al redactar esta entrada. Ya por último, la acostumbrada recomendación de una de las composiciones de este grupo, que se titula "Doa o teu reel", que desde aquí os animo a escuchar, y que pertenece a "Nekiño", el primer disco de estudio de la banda. Muchos saludos. Ser

sábado, 19 de diciembre de 2009

A propósito de la lista de discos que Efraím subió, me puse a pensar que discos me acompañaron pero sólo quito en claro, canciones sueltas.Dos gardenias para ti, era una canción que me cantaba mi abuelo muy a menudo y que le guardo por eso gran cariño. Por tradición familiar también me gustaban canciones de Luz Casal o Antonio Vega. Durante la adolescencia llegué a rallar discos de grupos de rock como Marea pero despues de la tempestad llegó la calma y con ella la música clásica y la música italiana, en general. Algo que me sigue pareciendo curioso, nunca lo hubiera pensado. La música de cantautor es la que más escucho y por ahí tenemos a Nacho Vegas, Quique Gonzalez, permanece Antonio Vega, Rebeca Jiménez, Rosario Flores o Silvia Penide. Se llega a escuchar de todo cuando entre amigos se hace tráfico de discos sin medida y de esa manera también descubrí que cierta música folk es preciosa. Como hablar en general, no me suele decir mucho, destaco una canción de Eros Ramazotti, Dímelo a mi, que escuche hace unos días en la radio; me dijo mucho y me pareció sentida y rica por poder darle varias interpretaciones. *Ç

viernes, 11 de diciembre de 2009

Discos que me han marcado

Calle 54 Cd y Dvd

2001 Banda Sonora del Documental sobre Latin Jazz de Fernando Trueba.

Cotton Club "BSO"

1984 Banda Sonora de la Película. Jazz.

Buena Vista Social Club Cd y Dvd

1999 Banda Sonora del Documental de Win Mertens. Musica Cubana.

Astor Piazzolla y Gary Burton "The New Tango"

1988 El genio del Acordeon y el genio del Vibrafono. Tango-Jazz.

Jazzanova "In Between"

2003 Musica electronica jazzeada. Electro-Jazz.

Gotan Project "Lunatico"

2006 El grupo más representativo de la electrónica argentina. Electro-Tango.

Björk "Homogenic"

1997 Una belleza Islandesa nos trae su mundo hetéreo. Trip-Hop.

Pink Floyd "The Wall"

1979. Uno de los 10 mejores discos de todos los tiempos. Rock Sinfonico.

Massive Attack "Mezzanine"

1998. Un disco clave para comprender la musica de los 90. Trip-Hop.

Depeche Mode "Exciter"

2001. Más de 25 años de evolución musical. Pop rock Trip Hop.

Morcheeba "Charango"

2002. El pop inglés menos comercialoide. Pop-Electronica.

NawjaJean "No Blood"

1998. Creación en estado puro y producto Español. Trip-Hop.

Kelis "Kaleidoscope"

1999. Sonido puramente americano sin corromper aún. R´n´B- Hip-Hop.

Tricky "BlowBack"

2001. Otro de los maestros del S.XXI: Trip-Hop.

Primus "Antipop"

1995. Un trío de virtuosos el líder es el bajista…. Rock Progresivo-Noise

Metallica "S&M"

1999. Un concierto histórico. Trash-Metal-Sinfónico.

Sepultura "Roots"

1996. Rock Brasileño con raíces guturales. Trash Metal.

Manu Chao "Clandestino"

1998. El es mano negra nos hace viajar por la multiculturalidad. World Music.

Sargento García "Un Poquito Quemao"

1999. Vive en Francia pero su alma es latina plena. World Music-Funky.

Gwerz "Au-delá"

1988. Grupo de la Bretaña francesa. Folk

The Chieftains "Santiago"

1996. Comunión entre Galicia e Irlanda con Carlos Núñez. Folk

Hedningarna "Trä"

1994. La música de los países nórdicos siempre por delante. Folk

Kepa Junquera "Bilbao 0:00h"

1999. Mejor disco folk de ese año, con infinitos nombres. Folk.

Martín Bennett "Hardland"

2000. Penúltimo suspiro musical de este genio. DEP. Folk-Electrónica.

Loreena Mc Kennit "The Visit"

1992. El disco más íntimo de todos los recomendados. Folk.

Carlos Nuñez "Os Amores Libres"

1999. Una exploración de las raíces comunes galaico-andaluzas. Folk.

Prodigy "The Fat Of The Land"

1997. Disco fundamental de finales del S.XX. Electro-Punk.

Freestylers "Pressure Point"

2002. El sonido trepidante de lo nuevo. Electro.

Basemet Jaxx "Rooty"

2001. Una mezcla realmente atróz, déjate llevar. Electronica, rock, pop.

Assassin "Touche D´Espoir"

2000. De lo mejorcito del rap francés. Hip-Hop.

Deltron 3030

2000. Un antecedente de lo que es ahora Gorilaz. Hip-Hop.

Pharoahe Monch "Internal Affairs"

1999. Autentica joya de lo crudo y callejero. Hip-Hop.

Wyclef Jean "Masquerade"

2002. El ex Fuggee, nos hace viajar por Jamaica. R´n´B. Reggae.

Ice Cube "War And Peace" Vol 1 and Vol 2.

1998 y 2000. Totalmente diferentes. Hip-Hop.

Guru "Jazzmatazz"

1993. Música negra en estado puro, de raiz. Hip-Hop-Jazz.

Method Man y Redman "BlackOut"

1999. Dos genios de la palabra juntos. Hip Hop.

Frank T "Los pájaros no pueden vivir en el agua por que no son peces"

1998. Un maestro, un precursor del rap en España. Hip-Hop.

VKR "Hasta la Viktoria"

1997. Un disco con una atmósfera homogénea. Hip-Hop.

Zenit "Producto Infinito"

2003. Letras y producciones de gran calidad. Hip-Hop.

Ari "Gancho Perfecto"

1999. Primer asalto de esta mujer ruda. Hip-Hop.

7 Notas 7 Colores "Hecho es Simple"

1997. Rap vacilón en otra boca fundamental española. Hip-Hop.

Jam Miami "A Celebration of Latin Jazz" Cd y Dvd

2003. Los grandes rinden homenaje a Tito Puente. Latin Jazz.

Bebo Valdés y EL Cigala "Lagrimas Negras"

2003. No tenerlo es un sacrilegio. Latin-Flamenco-Jazz.

Silvio Rodríguez "Te doy una canción"

1975. El cantautor por excelencia. Cantautor (Aor).

Tango Crash "Tango Crash"

2004. Tango y electrónica de manos de argentinos. Electro-Tango

sábado, 24 de octubre de 2009

NO sólo música.

Gracias a Dios cuando el recuerdo no se esvanece en el fondo la historia no ha terminado; con esta historia quiero empezar una tercera forma de ver el mismo prisma por que nosotros , no sólo escuchamos música o eso intentamos algunos; este stradivarius ha tocado ya notas de música, nos alegró la vista con pintura y ahora me voy atrever a divagar sobre algunos pensamientos .
Hasta los seguidores de los hechos irrefutables y tan mutables sin embargo, debieran saber q entre nosotros los bufones de la corte , existen unos pequeños ángeles capaces de pegar huellas tras su paso por este palacio en ruinas;pero que bufón será en el quede la esencia ?.....Uno de los bufones de palacio, pensaba mientras pisaba rítmicamente las piedras acanaladas de lo que ayer una gran vidriera había sido ; decía mirando al suelo y hablando al cielo:
_ Yo quiero quemarme de dolor si me duele, quiero acordarme de nuestra historia , lamentaré no ser leal a nuestra complicidad,no me importa que ya no seas el mundano angel que al igual que ayer me respaldaba, hoy por la mañana y sin despedidas voló. Y pasarán ls momentos y con ellos los meses; y pasarán los recientes momentos que queman mis entrañas ,y pasará en sí el tiempo y las épocas .Quizá llegué a olvidar tu nombre y desfigure el tiempo tu rostro en mi memoria; pero aquel día que pasamos juntos, ese en el que los dos sentíamos que parte de nosotros estaba en el otro,si!..o aquel en el que tus labios sellaron mi secreto ...eses me los has regalado tu ; el cambio de estación no se lleva mi necesidad de ti para poder sonreír de verdad; y si mientras mi papel ha de ser el de bufón, eso me tendrá entretenido, en tanto nuestro reencuentro no llegue_
El bufón algún dia recuperará su alegría pero mientras su angel , en su espera ,hará musica para que el resto de bufones encuentre su cascabel

miércoles, 21 de octubre de 2009

La escuela de Atenas

Unha das obras importantes do Renacemento italiano, levada a cabo por Rafael. Nel represéntanse moitas das áreas importantes do saber na antigüidade por medio dos seus cultivadores máis destacados, que, na súa maioría, son gregos: os presocráticos no caso de disciplinas como astronomía ou matemáticas; Platón e Aristóteles como os máis grandes filósofos de época antiga; Hipatia de Alexandría, unha muller cun protagonismo desacostumbrado para o que tiñan as mulleres nesa época, e sobre a que fixo Marta un interesante artigo sobre a súa vida, que deixo aquí para quen teña interese pola vida desta erudita: http://martayefra.blogspot.com/2009/10/hypatia.html Por último, para non alongar demasiado o que pretende ser unha breve explicación, tamén está presente o elemento mitolóxico, mediante as estatuas de Atenea, deusa da sabedoría, e Apolo, deus da música e da poesía. E por último, pero non menos importante, quérolle da-la benvida á nosa nova seguidora e espero que te sintas a gusto neste pequeno recuncho. Espero que vos guste. Saúdos. Ser.

miércoles, 7 de octubre de 2009

Bagad Kemper

¡Hola a tod@s despois desta longa ausencia! Despois dun verán que algúns pasamos estudiando e outros descansando (espero), volvo á carga co folk, e desta vez intentareivos achegar a Bretaña, concretamente a unha das mellores formacións musicais que, na miña opinión, nos deu esta rexión tan parecida a Galicia, entre outras cousas, na súa xeografía e modo de vida: Bagad Kemper, que se fundou nos anos 50 por iniciativa de Ronan Cadiou, concretamente en 1949, co nome de Kevrenn C'hlazig, que é un dos bagadoù (bandas de gaitas en bretón) máis antigos. En 1959 esta banda pasou por serias dificultades debido á escaseza de membros, xa que moitos marcharon á guerra, o que non lles impediu seguir actuando e mesmo facer algunhas gravacións que comezaron en 1953. Ó ano seguinte é cando se produce o cambio ó seu nome actual, durante o cal un caixa escocés (Bobby MacGregor) se desprazou a Kemper para dar clases neste grupo. Nos anos 60 tivo unha sección feminina, que estivo en activo cinco anos. Por esta época ten lugar un intercambio dalgúns músicos da banda con músicos de Escocia, de onde veñen dous gaiteiros para transmitirlle-los seus coñecementos, e dous caixas do Bagad Kemper van a Escocia para recibir leccións de tres percusonistas da banda de gaitas da Policía de Edimburgo. No 1975 son, por primeira vez, campións en Lorient (An Orient), onde se celebra o "Championat des Bagadoù" de Bretaña. A súa producción discográfica comeza en 1976, aínda gravando en vinilo, e chega ata este ano 2009; quérovola deixar aquí por se vos interesa: * 1976 : Toniou war an Dachenn (Volume 1) ¹ * 1979 : Toniou war an Dachenn (Volume 2) ¹ * 1984 : Toniou war an Dachenn (Volume 3) ¹ * 1989 : Toniou war an Dachenn (Volume 4) * 1991 : The best of Bagad Kemper (compilation) * 1995 : Lip ar Maout * 1999 : Hep Diskrog * 2001 : Azeliz Iza * 2004 : Sud-ar Su * 2006 : Collection 1995 - 2005 (compilation) * 2009 : Best Of Internautes (compilation) ¹ Disques 33 tours vinyle. (Está en francés porque o saquei da Wikipédia). En canto ó seu estilo interpretativo, a súa característica principal é, á parte do virtuosismo técnico e expresivo que caracteriza a estas formacións, a preparación dun repertorio extraordinariamente complexo, algo que hai que oír para comprendelo, pois non son capaz de explicar o que supón escoitar algo así, polo que vos deixo este link: http://www.youtube.com/watch?v=oKeVhVgRBfo , espero que vos guste. Por último, que xa se me esquecía, falar algo dos instrumentos que usan: por unha parte, as gaitas, que son moi semellantes á gaita escocesa, pero a súa sonoridade é diferente; despois, as bombardas, que son punteiros en varios tonos que abranguen un amplo rexistro, pois hainos tanto graves como agudos, e sorprende a súa potencia sonora, superior á das gaitas; por último, pero non menos importante, a percusión, que se caracteriza pola súa variedade, pois inclúen instrumentos como congas, bongós, por citar os maís frecuentes. Moitos saúdos e ata o próximo reencontro virtual por estes lares. Espero vervos axiña, :) Ser

martes, 22 de septiembre de 2009

Nebosja Jovan Zivkovik

Música con cuerpo y alma, así se podría definir la obra de este percusionista y compositor Serbio, una persona que no se ha olvidado de sus orígenes a la hora de moverse por el entorno de la música contemporánea, y no solo de la música para percusión, compone para orquesta, e instrumentos solistas.
Percusionista virtuoso, que empezó a estudiar a una edad bastante tardía, ya en su adolescencia, iniciándose en la batería y luego saltando al ambito clásico, Nebosja, ha trabajado durante más de 20 años en colaboración con YAMAHA, la cual le facilita su material. Como persona, para mí fue una de las mejores experiencias que he tenido como músico, muy enriquecedora y tuve la suerte de conocerle junto a Beverley Jhonston (percusionista canadiense), en la academia para percusión y marimba que realiza bienalmente en Neuwied-Engers (Alemania), en el año 2008. En la foto yo con Nebosja. Su seriedad a la hora de trabajar junto con su buén humor, hacen de el una persona de esas a las que o lo amas o lo odias, yo con el tuve una conexión instantanea. Compartimos con el una semana entera, de 8 horas diarias de clases sobre música, tocando aspectos musicales que no se suelen estudiar en el ámbito académico, al menos en el 95% de los profesores de España. Aspectos como la presencia en el escenario, la sociedad, el público, la cultura general, historia de la música no "culta" etc etc etc.... Este año el viene a Tenerife a estrenar dos obras, el próximo mes de Noviembre, y como no el próximo año 2010 tendrá de nuevo su curso bienal. Me encantaría estar de nuevo y repetir la experiencia, pero hay cosas que se deben vivir una vez en la vida y sacar de ellas el máximo provecho y guardarlas en el corazón, probablemente algún día vuelva a ese curso pero no de momento. Os dejo un video con una pieza que probablemente vaya incluida en el nuevo cd de N.J Zivkovic que tuve la oportunidad de escuchar en su coche. http://www.youtube.com/watch?v=6kdtOH8mf-k Que lo disfruteis, por cierto el instrumentos que toca es un hang.

viernes, 4 de septiembre de 2009

Crítica al mp3

Aunque este artículo ya lo realicé para www.martayefra.blogspot.com lo coloco aquí ya que lo quería compratir con tod@s vosotr@s. Sin duda el mp3 ha servido para una mayor difusión de la música a traves de la red, pero, ¿ha afectado a la calidad con la que escuchamos la música?. El mp3, denominado antes Mpeg-1 audio Layer 3, es un formato digital de audio comprimido con pérdida, osea que es un procedimiento de codificación que tiene como objetivo representar cierta cantidad de información utilizando una menor cantidad de la misma, siendo imposible una reconstrucción exacta de los datos originales. Resumiendo menor calidad.
Las primeras patentes sobre este sitema se hicieron en 1986, pero no fue hasta 1995 en que Karlheinz Brandenburg, director de tecnologías de medios electrónicos del Instituto Fraunhofer IIS, perteneciente al Fraunhofer-Gesellschaft- red de centros de investigación alemanes, uso esta extensión para guardar ciertos archivos en su ordenador. El mp3 ha sido el primer formato de audio popularizado gracias a internet. Con el tiempo el mp3 esta teniendo un pequeño declive e influye mucho el hecho de tener patente, esto impide que la comunidad pueda seguir mejorándolo y puede obligar a pagar por la utilización de algún códec, esto es lo que ocurre con los reproductores de MP3. Aún así, a inicios del 2007, el formato mp3 continua siendo el más usado y el que goza de más éxito. Por triste que suene¡¡
La compresión se basa en la reducción del margen dinámico irrelevante, es decir, en la incapacidad del sistema auditivo para detectar los errores de cuantificación en condiciones de enmascaramiento y elimina frecuencias de sonidos que el oido humano no puede escuchar, para mi todo un error, no lo escuchamos pero lo podemos sentir, basta mencionar un ejemplo de las frecuencias: para el oído no experimentado, o común, con 128 kbps o hasta 96 kbps basta para que se oiga "bien" (a menos que se posea un equipo de audio de alta calidad donde se nota excesivamente la falta de graves y se destaca el sonido de "fritura" en los agudos). En personas que escuchan mucha música o que tienen experiencia en la parte auditiva, desde 192 o 256 kbps basta para oír bien. La música que circula por Internet, en su mayoría, está codificada entre 128 y 192 kbps.
Con estos apuntes, no es necesario remarcar ni destacar que esta compresión, en la que se pierden datos, o sea frecuencias que en teoría la gran mayoria de las personas no escuchan, afecta claramente a la música, ¿que pasa?, para la gran mayoría de las personas la música se escucha en la radio, en el autobús, en el movil, es un mero entretenimiento, no un placer, poca gente aprecia el buen momento de ponerse unos cascos y estar en la cama relajado disfrutando de todo un ambiente musical, no me refiero a unos cascos del todo a cien o de los chinos, cascos de 50 a 100 euros, para el oido "medio" estos son suficientes, también lo puedes hacer sin cascos pero con un buen Hi-Fi. Pruebalo¡¡¡¡
Ventajas de mp3... muchas... aparentemente, caben más canciones, puedes descargar gratis.... para que disfrutemos de la música, no lo convirtamos también en un bien de consumo más, apostemos por la calidad, para mi un mp3 es como un alimento con edulcorante, con E330, con acidulante y espesante.
Os propongo un experimento, conseguid un vinilo o a alguien que tenga un vinilo de Pink Floyd, por ejemplo, "The Wall", escuchadlo en vinilo, luego en cd y luego en mp3, cuando lo hagais no tendreis que leer nada más. Buena suerte.
Wav para todos, y arriba los formatos de calidad, aunque en vez de 500 canciones cojan 50 en tu aparatito portatil.

miércoles, 5 de agosto de 2009

Las notas musicales.

Casi todos lo sabemos ya, pero para curiosidad de algunos navegantes, este es el origen de la denominación de las notas musicales (según la costumbre española, que no observa A como La, etc.)
Ut queant laxis Para que puedan
Resonare fibris Con toda su voz
Mira gestorum Cantar tus maravillosas
Famuli tuorum Hazañas estos tus siervos,
Solve polluti Deshaz el reato de
Labii reatum Nuestros manchados labios,
Sancte Ioannes ¡Oh, bendito San Juan!
(traducción extraída de la Wikipedia: hasta los clásicos nos damos un descanso en verano) Es el principio de un himno a San Juan Bautista compuesto por Pablo el Diácono, en el Siglo VIII. Feliz verano! Eirene.

martes, 4 de agosto de 2009

Kepa Junkera

Despois desta viaxe polo norte, durante a cal a nosa compañeira Irene se nos foi coñece-lo país e aprende-la lingua de Goethe (herzlich willkommen!) e Ángela e Efra nos introduciron nunha das escolas máis importantes da pintura europea e no seu contexto histórico, eu non me saio do rego (de momento) e sigo coa música. Volvemos por un momento a España, concretamente a Bilbao, para darlle entrada a un novo instrumento: a trikitixa (nome que recibe o acordeón diatónico no País Vasco) da man do trikitilari (forma de denominar en vasco á persoa que a toca) Kepa Junkera, nacido en 1965. Aínda que a súa música ten unha poderosa base no folk vasco, atopámonos cun artista que non dubida en explorar novos camiños, como son a fusión de folk con jazz e folk-rock, entre outros moitos. Como poderá apreciar quen escoite discos como Bilbao 00:00 h, este músico do barrio de Rekalde sempre se acompaña dun considerable número de artistas das máis variadas procedencias, como, por dar uns poucos exemplos, Carlos Núñez, Dulce Pontes, Hedningarna, Voces Búlgaras, Hevia e Liam O'Flynn. Colaborou con The Chieftains no seu disco "Santiago", con Carlos Núñez en “A irmandade das Estrelas" e, como curiosidade, é profesor no Musikene (Conservatorio Superior de Música do País Vasco). Xa para rematar, gustaríame recomendarvos, como toma de contacto, dúas pezas: Arin-novo e, por outra banda, “ A irmandade das Estrelas”, na que fai unha colaboración que, na miña opinión, paga a pena escoitar. Ser

domingo, 26 de julio de 2009

Desde Otra Perspectiva

LA VIRGEN DEL CANCILLER ROLIN de Jan Van Eyck me pareció agradable para nuetro blog. Pertenece a la pintura gótica de los Países Bajos que fué una de las mejores escuelas pictóricas de Europa. Espero que os guste este cuadro para decorar nuestro stradivarius perdido
ange

lunes, 13 de julio de 2009

Deaf Shepherd

Agora marchamos ata Escocia para coñece-la banda folk Deaf Shepherd, que se formou en 1993. O proxecto musical deste grupo recolle tanto a tradición musical escocesa e irlandesa, da man do seu percusionista, que é escocés pero de pais irlandeses, como as composicións propias e tamén a música de artistas contemporáneos seus. En todo caso, a primeira impresión que un leva ó escoitalos é a de que son uns músicos que posúen, a partes iguais, unha técnica e expresividade moi elevadas. A súa formación actual é a seguinte: -Malcolm Stitt (bouzouki e voz, aínda que de neno empezou sendo gaiteiro), John Morran (voz e guitarra), Clare McLaughlin (fiddle e voz), Mark Maguire (percusión e voz), Jena e Finlay. En canto á súa discografía, a banda ten ata o momento tres discos: 1º) Ae Spark o Nature's Fire (1995). 2º) Synergy (1997). 3º) Even in the rain (2002). Unha peza deste grupo na que se percibe ben o seu estilo, e que vos quero recomendar desde aquí, é Ah, surely! Ser

viernes, 3 de julio de 2009

Evelyn Glennie

Glennie nació el 19 de julio de 1965, en Aberdeen, Escocia, y su primera lengua fue el escocés propio de esa región. Glennie padece de una profunda sordera desde los 12 años; pero eso no le ha impedido ser una gran figura de la música. Su espíritu de lucha y su fe en el triunfo la llevaron con el tiempo a convertirse en la primera percusionista solista a tiempo completo en el mundo.

En la actualidad, Glennie recorre el mundo dando muestras de su arte y su espíritu únicos. Más de 100 conciertos al año, además de master classes y actuaciones en escuelas de música. Es una personalidad dentro de la percusión, ha editado multitud de cd´s de percusionista solista y con grandes orquestas como la Sinfónica de Londres. Pudo conseguir hacer de su método de vida el ser solista internacional de percusión. Ha colabordao con Nana Vasoncelos, Kodo, Bela Fleck, Bjork, Bobby McFerrin, Sting, Kings Singers, el Coro del Tabernáculo Mormón, Murray Perahia y Fred Frith son algunas de las personalidades que han compartido cartelera con ella.

Glennie, ha obtenido numerosas distinciones, quince doctorados de distintas universidades, y especialmente, un Grammy, en 1989. Nada menos que por Best Chamber Music Performance obtenido por la grabación que hiciera con David Corkhill, Murray Perahia y Georg Solti de la Sonata para dos pianos y percusión, de Bartók.

Además de lo que ella misma compone, encarga obras a otros creadores que suman ya 53 conciertos, 56 piezas para recital, 18 para concierto y dos obras para grupo de percusión. Es capaz de manejar en escena hasta 60 instrumentos y su colección privada de éstos suma unos 1,800.

Una muestra de su buen humor

Además de su carrera, la percusionista impulsa obras de caridad para ayudar a los sordos, a los músicos jóvenes y a las personas incapacitadas. En 2004, Glennie se unió al prestigioso cineasta Thomas Riedelsheimer para crear el filme Touch the Sound. A Sound Journey with Evelyn Glennie, en el que a través de juegos de imágenes y sesiones musicales, que van de la improvisación en un restaurante con latas y palitos chinos a una sesión de grabación con el músico vanguardista Fred Frith, pretende cambiar nuestra manera de ver -más bien de sentir- el sonido.

Ella sin Embargo no le dá importancia a su sordera y realmente que viéndola tocar no parece sorda, os invito a que os tomeis un tiempo viéndola.

jueves, 2 de julio de 2009

The Chieftains

Seguímo-la nosa ruta polos vastos camiños do folk, e damos o salto de Galicia a Irlanda da man de The Chieftains (os xefes), aínda que, para variar, son unha formación que non ten ningún tipo de problema en interpretar moitos estilos de música, como veremos. Pero primeiro, algo da súa historia, como non: a banda formouse por iniciativa do seu gaiteiro, Paddy Moloney, en 1962. Como esta banda tivo moitos cambios na súa formación, só vou dá-los nomes da formación orixinal e os dos que foron, na miña opinión, os músicos que levaron a banda ó punto máis alto do seu son. Ben, pois a formación inicial foi a seguinte: Paddy Moloney (gaita irlandesa), Martin Fay (fiddle), Michael Tubridy (frauta), Seán Potts (tin whistle) e David Fallon (bodhrán). Pero para min a súa mellor formación foi a seguinte: Paddy Moloney (gaita irlandesa, whistle e outros instrumentos), Seán Keane (fiddle), Derek Bell (arpa), Kevin Coneff (bodhrán e voz) e Matt Molloy (frauta). Como dicía antes, esta banda non ten ningún reparo en interpretar estilos de música que non teñen nada que ver co folk: por exemplo, en 1990 participaron no concerto que deu Roger Waters (Pink Floyd), dentro do seu espectáculo The Wall, ata atreverse co tango (colaborando con Carlos Núñez), coa música galega (no seu disco "Santiago") ou coa música "country" (no seu disco Down the Old Plank Road). Como a súa discografía vai dende os anos 60 ata máis alá do 2000, vouvos poñer aquí, para @s interesad@s, o link coa súa enorme producción musical: http://www.thechieftains.com/discography/ Ser.

miércoles, 1 de julio de 2009

MUSE

Muse es una banda británica de los 90 que encasillan en rock alternativo aunque es relativo dependiendo de cada canción; formada por tres chicos: Belamy (la voz , el compositor , la guitarra , el pianista...) ,Dominic Howard(batera y percusión) y Chris Wolstenholme(bajo , teclados)
Empezaron con dificultades como la mayoría pero ellos toman estas trabas como tema para su primer álbum,SHOWBITZ; aquí ya apuntaban a ser densos y recargados en canciones como Muscle Museum .Siguen con ORIGIN OF SIMMETRY y crecen y toman unas constantes para la banda como los falsettos de la decadente voz de Bellamy , musicalmente no se conforman e innovan con bajo sintetizado, órgano de iglesia a modo de bajo continuo,mil virguerías con la guitarra ; están hechas especialmente para él por el luthier Hugh Manson y además de Manson tiene Fender Stratocaster, Yamaha Pacifica...
El tercer disco,ABSOLUTION, recibe alguna que otra crítica pero la verdad es que siguen renovándose en cada canción; la temática introspectiva es recurrente desde el 2º cd y trata sobre el espacio, la apocalipsis , las conspiraciones porque en cierto modo son minimalistas y también se habla de las excentricidades del líder.En el 2006 no decepcionan con BLACK HOLES AND REVELATIONS , siguen dándole mucha importancia a los riffs , al piano , están influenciados por la musica clásica romántica . A finales del 2009 sacarán nuevo cd y Bellamy dice estar preparando una canción que ha trabajado por tramos desde el comienzo de la banda, habrá que escucharlo pero mientras un directo para verlos en acción .
ange

martes, 30 de junio de 2009

bueno, hoxe tócalle á música dance e as súas diferentes vertentes e para seguir mostrando o bo produto que hai por estas terraS Galegas,aquí temos a este crack chamado Dj Rivero,comezou a pinchar alá polo ano 1997 no seu curriculo compartiu cabina con djs da altura de Bob Sinclair, David Guetta ou Dj Tiesto, tres dos mellores discjockeys do Mundo, así mesmo Alberto Rivero no 2007 entra a formar parte de Asere Música. A finais do ano 2008 empeza a despuntar a nivel internacional tras éxitos como:"tú eres la reina" "siempre" ou máis recentemente con "forever" que foi uns dos bombazos desta temporada,Alberto tamén foi pioneiro en crear un proxecto profesional totalmente feito en Galicia.para acabar o 16 de outubro de 2009 en muimenta Dj Rivero. Un saúdo

domingo, 28 de junio de 2009

WöyZa Bueno aquí empezo a miña andaina neste blog,graciñas por admitirme como contribuínte nel.Eu voume dedicar á música Rap e Dance(con algunhas das súas variedades) Hoxe no primeiro artículo que subo ó blog vou falar desta artista galega,nada en Moaña,empeza a súa carreira musical no 2001 da man do Puto Coke con dous temas( "guíame" e "que bonito es") incluídos no disco"piya esto 2",desde aquela fixo colaboracións con distintos artistas como por exemplo LaNuit, no 2006 sale ó mercado o seu maxi "Siénteme", o seguinte ano forma parte do colectivo Licor Café integrado tamén polo Puto Coke ,AID E 040. Esta artista pontevedresa tén unha serie de influencias variadas entre as que destaco: Mary J.Blige,Mos Def ou Bob Marley entre outros artistas.No 2008 saca o seu disco"pisando el suelo que ves" o cal se podía descargar gratuitamente na sua web(woyza.es) do cal distribuíu 1500 copias no mes de outubro ,mes no que saíu á venda o seu disco. Woyza é unha das pioneiras en introducir o soul co estilo e temática do rap en España,dándolle un aire fresco e renovador a esa mestura de estilos.Para rematar escoitade a súa canción : "tempos de muller". Un saúdo!!!